Mondiale luchtcirculatie

 Er bestaat hoge en lageluchtdruk, koude lucht is zwaarder dan warme lucht, daarom noem je een gebied met koude, dalende lucht een hogedrukgebied of maximum. Omdat koude lucht daalt, drukt deze harder op de aarde dan warme lucht die wil opstijgen. Een gebied met warme, stijgende lucht noem je dan ook een lagedrukgebied of minimum.

Op de aarde zijn twee gebieden die altijd warm of koud zijn; rond de polen en rond de evenaar.

Op de polen is het altijd koud, daar heerst dus altijd een hogeluchtgebied: het polair maximum.

omdat rond de evernaar de instraling van de zon heel groot is, is het daar altijd warm: het equatoriaal minimum.

Door de verschillen en luchtdruk en het verschil in koude en warme lucht ontstaat er een stroming van de lucht: de mondiale luchtciculatie.

Maar de lucht stroomt niet alleen van de polen naar de evenaar en weer terug.

Voordat de warme lucht van de evenaar de polen bereikt is deze alweer afgekoelt en daalt deze weer op het subtropisch maximum. Vanaf hier stroomt dse lucht weer terug naar de evenaar en door naar de polen.

De winden die van het subtropisch maximum terug naar de evenaar waaien, zijn stabiel stevige winden, passaten genaamd.

De lucht die van het substropisch maximum naar de polen waait, ontmoet op ongeveer 50 graden NB en ZB de koude poliare wind van de polen.

Op deze breedteligging ontstaat dus een ophoping van lucht, die alleen maar naar boven kan en stijgt: het subpolair minimum.

Deze mimima veranderen voordurend, depressies (grote lagedrukgebieden) zijn hiervan het resultaat. Deze leveren vaak slecht weer op. Dat is bij ons ook het geval.

De wind stroomt altijd van een hoge drukgebied naar een lagedrukgebied, net zoals water van hoog naar laag stroomt. De luchtdruk op een kaart wordt weergegeven door isobaren, dit is een lijn die alle punten met dezelfde luchtdruk met elkaar verbindt. Hoe dichter de isobaren dus bij elkaar liggen (grote luchtdrukverschillen), hoe harder de wind waait.